The Pearl of Africa

Dag lieve allemaal,

Hierbij een tweede update van al mijn avonturen. Ik heb zoveel meegemaakt, dat ik haast niet weet waar ik moet beginnen. Ik ben alweer een dikke week terug in Kampala, vanuit mijn fieldtrip in het Noorden (Gulu, Lira en omstreken).

Tijdens mijn ontdekkingsreis - in het Noorden - naar VSO projecten start ik bij het Publieke ziekenhuis in Gulu. Dit is een ziekenhuis voor de armere mensen (gros van de stad & omgeving). Er zijn ook private ziekenhuizen met hogere kwaliteit van zorg, echter is deze zorg uiteraard een stuk duurder (dus voor veel minder mensen bereikbaar). Ik mag samen met Tony - gepensioneerde arts uit Engeland - een ochtend meelopen op de medische afdeling voor volwassenen. We - Tony, Ugandese geneeskundestudent en ik - doen een ronde langs zo’n 40 zieke vrouwen. Ik kijk vooral mee en zij proberen bij iedere patiënt een diagnose te stellen. Dit is nogal een opgave, aangezien het ziekenhuis over weinig materiaal beschikt. Zelfs een thermometer is nergens te bekennen. De rollen zijn hier heel anders verdeeld dan in Nederland. Er zijn weinig artsen aanwezig en verpleegkundigen geven hier alleen medicijnen. Ze doen bijvoorbeeld niet de verzorging van de patiënt, de patiënt is hier zelf verantwoordelijk voor. Zo brengen de meeste patiënten hun hele familie mee, zij zorgen voor het eten, wassen, verschonen etc. Als je dus als patiënt geen tot weinig familie hebt, dan kan het zomaar gebeuren dat je geen verzorging krijgt. Ik kan over deze ervaring, die ene ochtend, een heel boek schrijven. Maar zal het jullie besparen:-) Eén ding is zeker, het was een heftige ervaring en ik was die middag behoorlijk van slag. Alles wat wij aan zorg hebben in NL hebben zij nog niet, alsof de tijd stilgestaan heeft…

Een ander project dat ik bezoek, is het YELG project (Youth Employment and Local Governance). Wat word ik hier blij van! Het idee is om jongeren in dorpen te stimuleren een eigen business op te zetten in de agrarische sector, met hulp van VSO. VSO helpt ze (gedeeltelijk) met financiering en geeft ze training in bepaalde specifieke skills (bijv. landbouw, financiën, marketing etc.). Zo is er een groep jongeren gestart met het opzetten van een honingbedrijfje. Zo mooi om te zien hoe ze een aantal jaar geleden gestart zijn met 2 bijenkorven en nu inmiddels beschikken over zo’n 20 korven. Ik bezoek Lira (zo’n 3 uur rijden van Gulu) om een ‘kijkje in de keuken’ te nemen van dit project. Samen met Martin, een Ugandees die voor VSO werkt en Denish, de chauffeur. Ik slaap 3 nachten in een hotel in Lira, fijn dat alles geregeld is, boeking, diner, ontbijt etc. We bezoeken de dorpjes in de buurt, ook wel de villages, deze groepen doen al ruim 2 jaar mee aan het YELG project.

Wauw, wat een ervaring! Tijdens ons eerste bezoek aan een dorp, worden we door zo’n 25 mannen en vrouwen zingend ontvangen. In een grote Landrover rijden we door het gras, modderige wegen en rood zand om de plaats van bestemming te bereiken. Iedereen geeft me een hand en vrouwen knielen zelfs voor mij (blijkbaar is dit traditie). Onder de boom staan 3 plastic stoelen klaar, een paar bankjes en een kleed. Wij worden verzocht om op de stoelen te zitten, mannen zitten op de bankjes (en als er plek over is de vrouwen ook). De rest van de vrouwen zit op de grond. Dit is wel een vreemde ervaring hoor, ze zijn zo eerbiedig en waarom moet ik op zo’n stoel, ik kan toch net zo goed ook op de grond? Maar daar is echt geen beginnen aan, wij zijn hun gasten dus worden wat dat betreft op handen gedragen. We zitten gerust een aantal uur onder de boom te praten over de voortgang van het project. Allemaal in het Ugandees, dat wel. Ik versta er vrij weinig van, maar gelukkig is er iemand die alles vertaald naar het Engels.

Op facebook heb ik een heleboel foto’s geplaatst, ook van het bezoek aan de dorpjes. In deze dorpjes wonen families in zelfgemaakte hutten (de stenen maken ze van klei). Ze hebben geen toegang tot elektriciteit en leven van dat waarover ze beschikken: land, koeien, varkens, bonen, mais etc. Ze wassen zichzelf met water uit putten, maar over het algemeen zijn ze niet heel schoon (zeker de kinderen niet). De kindjes daar vinden het echt geweldig interessant om mij te zien, als wit persoon, ook wel als ‘Muzungu’. Eén meisje zit dan ook continu aan mijn armen, mijn huid te aaien. Ik zie haar denken: ‘is dit wel echt die witte huid? Kan het eraf?’. Ook mijn haar raakt ze even aan. Deze kindjes hebben vaak nog nooit een ‘Muzungu’ gezien, dus het is vrij bijzonder voor ze. Daarnaast vinden ze mijn camera te gek. Ik maak een heleboel foto’s van ze en laat het ze vervolgens op het scherm zien. Gierend, brullend en lachend kijken ze naar zichzelf op het plaatje. Ik realiseer me dat ze zichzelf gewoon nog nooit op een foto hebben gezien.

Een andere ‘local experience’ (die ik niet kan laten om niet met jullie te delen) is een bezoek aan het lokale toilet. Normaal gesproken tijdens een bezoek aan de dorpen probeer ik niet zoveel te drinken zodat ik het een paar uur vol kan houden in de ‘middle of nowhere’. Toch mislukt het deze ene keer. Ik moet heel nodig en vraag aan de hoofd van het drop of ik ergens naar het toilet mag. Vol enthousiasme brengt hij me naar klein hutje, technisch gezien is dit gewoon een gat in de grond, met daaromheen wat stenen en een rieten dak. Ik heb nog nooit zoveel vliegen bij elkaar gezien! Ik sta zeker 5 minuten voor dat ding te twijfelen en vraag nog heel onschuldig of ik niet gewoon ergens in de bosjes mag. Haha, not done natuurlijk! Zo’n toilet is een hele vooruitgang voor ze, dit heeft ze jaren gekost om zoiets te ‘implementeren’ en dan vraag ik of ik niet gewoon in de bosjes mag. De man lacht naar me en verzoekt toch vriendelijk om dit toilet te gebruiken. Vervolgens stelt hij me ook nog even gerust dat de vliegen mij echt geen kwaad doen;-) Anyway, ik heb er weer een ‘local experience’ bij!

Al met al woon ik toch zo’n ruime 3 weken in Gulu. Het bevalt me heel goed, ik ontmoet veel leuke mensen (Aisling, Beth, Tony, Rachel, Brian, Winnie, Laurie, Secondina, Nora, Chris, Sophie), we gaan iedere avond uiteten en doen zelfs zo nu en dan een dansje. Heb het hier echt naar mijn zin! Donderdag 28 januari ga ik samen met de Country Director van VSO, Alok, terug naar Kampala. Ergens ook wel jammer, ik ga deze plek echt missen.

Na een fikse tocht van zo’n 6 tot 7 uur kom ik ’s avonds laat aan in Kampala. Heel fijn, ik heb een nieuw woonadres waar ik tijdens mijn VSO project mag verblijven, guesthouse Blue Hummingbirds. Het is een prachtig huis, met een zonnige tuin. Ik heb een grote kamer aan de voorkant, met veranda, tweepersoonsbed, bankje en eigen badkamer. Het ziet er allemaal mooi uit. De keuken mag ik gebruiken omdat ik hier voor 2 maanden blijf. De staff is super vriendelijk en maken een lekker ontbijtje voor me iedere morgen. Ik ben heel blij met deze plek, het is veilig (met bewaker) en vlakbij het VSO kantoor (ongeveer 10 minuten lopen). Het is ook wel weer even wennen om in een andere stad te zijn. Een nieuwe plek, met nieuwe mensen, winkels, eetgelegenheden etc. Ook heel uitdagend, het voelt weer als een nieuw avontuur, deze nieuwe stad - Kampala - mezelf ‘eigen’ maken.

En daarna? Ik heb nog een aantal leuke etentjes met mensen en word in het weekend ziek. Dit kost me een hele week! Verplicht uitrusten en me overgeven aan het ‘ziek zijn’. Tsja… thuis al niet goed in, laat staan hier, in een vreemd land. Anyway, I survived:-) VSO is super behulpzaam en brengen me zelfs naar een kliniek, naar een NL dokter, voor check-up. Heel fijn! Ik ben nu weer zo goed als de oude en aan het werk. Je waardeert je gezondheid des te meer als je weer beter bent. Vanmiddag komt een vriendin van mij aan, Jenny (leuk he, dezelfde naam). Super gezellig, ze blijft een dikke week en we gaan van alles ondernemen. Heb heel veel zin om haar kennis te laten maken met dit prachtige land, the Pearl of Africa.

Volgende week komen de verkiezingen eraan, donderdag 18 februari. Het land is nu al in rep en roer. Kortom, ik heb snel meer te vertellen, to be continued soon!

Liefs,
Jenny